Hobbit: Bitwa Pięciu Armii (2014)

Kiedy w zasadzie nikomu nie znany reżyser o nazwisku Jackson, oznajmił wszem i wobec, że przeniesie na ekran stworzony przez Tolkiena świat, niewiele osób sądziło, że mu się to uda. Nie po raz pierwszy przecież ktoś miał się zamiar zmierzyć z fantastycznym światem oksfordzkiego profesora. Do tej pory wszystkie te próby były totalną klapą. Nikt nie potrafił skutecznie oddać ducha książkowego Śródziemia. Czemu taki Jackson miałby być inny? Kiedy jednak na ekranach kin pojawił się pierwszy Władca Pierścieni, wszyscy jednogłośnie uznali, że to jet TO. To jest Śródziemie! A wraz z pojawianiem się kolejnych filmów z hobbitami w roli głównej, rosły i oczekiwania wobec samego reżysera. Hobbit: Bitwa Pięciu Armii, reklamowany jako "ostatni rozdział", miał nieszczęście być ostatnim z serii i po raz ostatni przenieść nas do magicznego świata elfów i hobbitów. To sprawiło, że właśnie od tego filmu oczekiwano najwięcej.

http://www.impawards.com/

Jak wiadomo, największym oczekiwaniom najciężej sprostać. Jest to tym cięższe zadanie, kiedy już w poprzedniej części filmu, coś zaczynało zgrzytać. Sztuka ta nie udała się niestety i Hobbitowi: Bitwie Pięciu Armii. W trakcie seansu na mojej twarzy bardzo często pojawiał się wyraz "WTF???"

(kto nie oglądał niech nie czyta, bo dalej mogą pojawić się SPOILERY) 

Kto zrobił z Legolasa - pełnego gracji elfa, zwykłego cyrkowca? Przepraszam bardzo, ale czy tylko ja byłam wręcz zażenowana akrobacjami Legolasa? Latanie na nietoperzu (bo to chyba był nietoperz, prawda?)? Ucieczka przed zapadającą się wieżą przypominająca wypisz wymaluj grę z czasów dzieciństwa Icy Tower? No błagam. Kto odpowiada za umieszczenie w filmie wątku miłosnego? I to jeszcze pomiędzy bezsensownie wprowadzoną do akcji elfką Tauriel a Kilim?! Kto wpadł na pomysł, żeby Kili zginął w obronie właśnie wspomnianej Tauriel, a nie, tak, jak w powieści, Thorina?! A pływający sobie spokojnie Azog (swoją drogą, jakkolwiek absurdalny był to pomysł, pewne było, że stanie się właśnie to, co się stało)? Pomijając już wiele niedopowiedzianych kwestii, które, zawieszone gdzieś w filmowej przestrzeni, pozostaną totalną zagadką dla wszystkich, którym nie dane było przeczytać książki. Przecież pozbawiając widzów wyjaśnienia późniejszych losów złota i jego podziału, skreśla się połowę książkowego zakończenia sprawiając tym samym, że walka (ba, samo ich pojawienie się) Thranduila, krasnoludów i ludzi z Esgaroth była całkowicie pozbawiona sensu. W ogóle cała bitwa, która miała być bardziej epicka niż bitwa pod Helmowym Jarem i bitwa o Minas Tirith razem wzięte - co się z nią stało? Bo bardziej epicka na pewno nie była. A postać Afrida??? No i w końcu gdzie w tym wszystkim jest hobbit? Dlaczego postać, która jest głównym bohaterem całej trylogii nagle dostaje w filmie zaledwie kilka mało znaczących scen?

Nie powiem, że ostatni Hobbit w ogóle mi się nie podobał. Nie. Nie byłoby to prawdą. Oczywiście jest w tym całym filmie jeszcze trochę ducha prawdziwego Śródziemia. Są sceny, dzięki którym końcowa ocena rośnie o kilka oczek. Są rzeczy, które robią wrażenie. Na pewno ciekawe były liczne odniesienia do późniejszego Władcy Pierścieni. Scena, w której ramię w ramię walczy Galadriela, Elrond i sam Saruman wydaje się być lepsza w swym znaczeniu niż cała tytułowa bitwa pięciu armii. Armia krasnoludów i ich walka też robi wrażenie - szczególnie scena rozpoczęcia bitwy pod Samotną Górą, która jest jedną z moich ulubionych w całym filmie. Jest też, mimo całego zawartego w niej absurdu, dobra scena walki Thorina z Azogiem na skutym lodem jeziorze. Są też tak charakterystyczne dla Jacksona elementy patosu, które, chociaż nie działają tak zgrabnie jak we Władcy Pierścieni, to  jednak trochę chwytają za serce. Jest też odpowiednia muzyka, która jednak nie robi takiego wrażenia jak soundtrack do pierwszej trylogii. No i jest w końcu perełka w postaci połączenia zakończenia Hobbita z początkiem Władcy Pierścieni. Oczywiście klasą samą w sobie są aktorskie poczynania Martina Freemana i Richarda Armitage. I jeszcze na sam koniec rewelacyjna piosenka Billy'ego Boyda The Last Goodbye, która jest fantastycznym zwieńczeniem wszystkich filmów o Śródziemiu i przy której nomen omen, jako jedynym elemencie całego filmu, kręci się łezka w oku z żalu, że to już koniec.

 Wydaje mi się (ale z tego, co zauważyłam to nie tylko mi), że za niepowodzeniem ostatniego Hobbita po części stała masa błędnie podjętych decyzji już na etapie rozrysowywania zarysu fabuły da wszystkich części filmu. No i niestety zawiniła też kluczowa decyzja o podzieleniu baaaaardzo cienkiej książki na aż 3 części. O ile we Władcy Pierścieni takie rozwiązanie miało rację bytu z uwagi na obszerność dzieła, z jakim mierzył się Jackson, tak robienie z Hobbita trylogii okazało się być totalnym niewypałem. W efekcie w najnowszym Hobbicie nawet najlepsze efekty specjalne nie są w stanie zapełnić luki, jaką jest absolutny brak fabuły. Mi, jako ogromnej fance twórczości Tolkiena, jest mi niezmiernie przykro mi, że przepiękną przygodę z Śródziemiem musiałam zakończyć w takim, a nie innym stylu.

Wystawiając ocenę końcową miałam ciężki orzech do zgryzienia. Niby Bitwa Pięciu Armii nie zachwyciła mnie jako film, jednak gdzieś tam w głębi mnie ciągle odzywał się sentyment, jakim darzę wcześniejsze filmy Jacksona. Ostateczną ocenę 6/10 i tak uważam za mocno zawyżoną, jednak z uwagi na ten sentyment nie jestem w stanie dać nic niżej. Pozostaje mieć tylko nadzieję, że rozszerzona wersja będzie lepsza...

A czy polecam obejrzenie tego filmu? Cóż... jeśli komuś podobały się wcześniejsze dwie odsłony Hobbita to spodoba się pewnie i ostatnia. Niestety jeśli, tak jak ja, darzysz stworzony przez Tolkiena świat dużą sympatią, powinieneś się, kochany widzu, trzymać od tego filmu z daleka. Summa summarum nie-fanom Tolkiena polecam, fanom niestety nie.