Królowie ulicy (2008)

Powracamy z cyklem "Ocalić od zapomnienia".

Jakoś wcześniej nie miałem okazji obejrzeć najnowszego dzieła Davida Ayera, więc lukę tę zalepiłem podczas przerwy świątecznej. Nie przepadam zbytnio za tego typu filmami, w których motorem napędowym są nierealne, półgodzinne pościgi samochodowe czy też mocno naciągane strzelaniny. Myślałem więc, że, oznaczeni etykietą „sensacyjny” (tudzież thriller), „Królowie Ulicy” będą kolejnym powieleniem tegoż modelu. O dziwo, musiałem mocno zmienić swoje podejście do tego filmu, gdyż okazało się, że najmocniejszym atutem „Królów …” jest fabuła.

Głównym bohaterem jest tutaj Tom Ludlow – doświadczony policjant z Los Angeles, ulubieniec swego przełożonego – kapitana Jacka Wandera, który dzięki mocnym plecom może sobie pozwolić na stosowanie nieco nieetycznych metod w zwalczaniu przestępczości. Zawsze po przekroczeniu granicy, może liczyć na to, że jego koledzy będą go kryć. Po kolejnej udanej akcji, Ludlowem zaczyna się interesować kap. James Biggs, który mocno namiesza w umyśle Toma.

  

Widzów do kin na „Królów Ulicy” miały przyciągnąć wielkie i znane nazwiska. I tak, w głównych rolach możemy obejrzeć Keanu Reeves’a (Ludlow), Foresta Whitakera (Wander) czy Chrisa Evansa (Paul Diskant), wspieranych przez znanych z seriali TV – Amaury’ego Nolasco (bardziej znany z roli Sucre z Prison Break’a, tu jako detektyw Cosmo Santos) oraz Hugh Lauriego (serialowy dr House, tu kap. James Biggs). Według mnie jednak z tych trzech wielkich nazwisk najlepiej na ekranie wypadła rola Evansa. Może dlatego, że w tym towarzystwie jest on najmniej znany? Hugh Laurie, choć w obsadzie wymieniany jako jeden z pierwszych, w filmie pojawia się w kilku drobnych scenach, z których (nomen omen) jedna rozgrywa się w szpitalu (moment, kiedy wyłania się zza tego parawanu, jakby żywcem wycięty był z House’a M.D.). Było go mało, ale co miał zrobić, to zrobił dobrze. Najgorzej rzecz ma się z Keanu Reeves’em. Oglądając go, miałem wrażenie, że on dalej jednak tkwi w Matrixie. Jego postać jest tak sztywna, że już chyba bardziej sztywną być nie mogła. A przecież Neo już umarł.

  

Co do fabuły filmu, to jest ona skonstruowana całkiem sprawnie. Fakt, pojawiały się momenty, kiedy nieco przysypiałem, ale natychmiast zastępowane one były nagłymi zwrotami akcji, które skutecznie mnie z tegoż snu wybudzały. Fakt, niektóre sceny są tak nierealne, że aż śmieszne (chociażby moment, gdy, mającemu związane ręce i nogi, Ludlowowi udaje się uciec z własnego grobu dwóm uzbrojonym gliniarzom). No i postać głównego bohatera jest taka trochę niemrawa, ale mimo wszystko film ogląda się dobrze, a strzelaniny i sceny na ulicach dodają tylko smaczku.

Podsumowując, „Królowie Ulicy” może nie są rewelacją, ale film ten mogę zaliczyć do grupy tych, które jednak zobaczyć warto. Na pewno lepsze niż „Wanted” i „Szybcy i wściekli”. Na pewno gorsze od serii z Bourne’em. Plasuje się więc tak pośrodku, i taka też będzie moja ocena. W skali 10-stopniowej „Królom…” dam solidne 6. Chris Evans i panowie z seriali jak dla mnie wypracowali mocną 7, ale przypomniałem sobie o pewnym koszmarnym niedociągnięciu fabularnym, za które postanowiłem odjąć 1 pkt. Bardzo zawiodło mnie to, że, oglądając film z taką intrygą w tle, już po kilkunastu minutach (no, góra pół godziny) wiem, kto jest dobry, a kto nie, kto za tym wszystkim stoi i jak się to skończy. Bardzo się zdenerwowałem, gdy „Królowie…” zakończyli się prawie dokładnie tak, jak się domyślałem. Zachęcam jednak do obejrzenia, bo, mimo wszystkich swych niedociągnięć, jest to jeden z lepszych ostatnio tego typu filmów.