Dzień, w którym zatrzymała się Ziemia (2008)

Ocalić od zapomnienia c.d.

Jakiś czas temu, kiedy siedziałem na sali kinowej czekając na bardzo słabo rozreklamowany horror „Lustra”, zobaczyłem pewien zwiastun. Dość mocno nim zaintrygowany zdecydowałem, że wybiorę się do kina na ów, zapowiadany w nim film. Jak pomyślałem, tak zrobiłem i oto, świeżo po seansie, siedzę i skrobię dla Was nową recenzję. Recenzję „Dnia, w którym zatrzymała się Ziemia”.

Już dawno zauważyłem, że Amerykanie mają sentyment do robienia filmów, w których ich naród musi uchronić ludzkość przed zagładą. Tak było w „Armageddonie” czy „Dniu Niepodległości”. Teraz przyszedł czas na „Dzień,…”.

Nie wiem jak to się dzieje, ale w amerykańskich filmach katastroficznych obce cywilizacje i inne katastrofy, grożące Ziemi, za swój cel, miejsce, od którego rozpoczną akcję destrukcyjną, obierają sobie z reguły Nowy York… Nietrudno więc domyślić się, gdzie rozpoczyna się akcja „Dnia,…”.

Fabuła „Dnia,…” jest prościutka jak konstrukcja cepa. We wspomnianym wyżej Nowym Yorku pojawia się kula. Jeszcze kilka podobnych pojawiło się w innych miejscach na Ziemi, ale ta nowojorska jest szczególna. To właśnie tą kulą na Ziemię przybywa Klaatu – na początku klasyczne wyobrażenie kosmity, potem przybiera wygląd Keanu Reeves’a. Oczywiście, jak to Amerykanie mają w stylu, na „powitanie” Klaatu przybywa prawie całe miejscowe wojsko, którego z góry przyjmują, że kula jest zła i należy ją zniszczyć. Podobnie zresztą jak Klaatu. Tutaj wkracza jednak do akcji śliczna pani bakteriolog, Helen Benton – w tej roli Jennifer Connelly (którą mamy okazję poznać już nieco wcześniej), która ratuje Klaatu.

Dalej oglądamy bohaterskie zmagania o losy naszej planety, a raczej o życia ludzi ją zamieszkującej, gdyż to właśnie ich chcą zniszczyć obce cywilizacje, co ma być karą za złą gospodarkę surowcami naturalnymi. Dowiadujemy się także, że Klaatu niekoniecznie musi unicestwić Ziemian. Jedyne, co trzeba zrobić, to przekonać go, aby dał ludziom jeszcze jedną szansę. I tu na wysokości zadania staje pani bakteriolog. W pewnym momencie nawet wydaje się, że nawiąże ona z Klaatu międzygalaktyczny romans. To by chyba jednak było za dużo, więc romansu w końcu nie ma.

Ostatnio zauważyłem, że lubię się czepiać aktorstwa. Skoro lubię, więc tu też się przyczepięJ Ogólnie rzecz biorąc, to popisy Connelly i Reeves’a wypadają średniawo. Connelly w mojej ocenie zyskuje tu nieco więcej punktów z tego względu, iż ładnie się ją ogląda. Reeves’a nie lubię i po seansie „Dnia,…” zdania nie zmieniłem. Cała reszta, hmmm, Jaden Smith (syn pani bakteriolog) wypadł nawet nieźle, John Cleese w roli szanowanego profesora, nawet bardzo dobrze (ale, powiedzmy sobie szczerze, długo na ekranie nie zabawił, co może podziałało na jego korzyść) – scena z rozwiązywaniem jakiegoś zadania na tablicy przy dźwiękach Bacha jest strasznie patetyczna, ale jak dla mnie, to jedna z lepszych scen w filmie. Zupełnie natomiast nie podobała mi się Kathy Bates wcielająca się w Reginę Jackson. Chyba nawet przebiła tu Keanu.

Co jeszcze rzuca się w filmie w oczy to odniesienia do Biblii – kule jako Arka i strasznie moralizatorskie dialogi. O ile zwierzęta w kuli wywołały u mnie falę śmiechu, to pouczające kwestie działały mi tylko na nerwy. Na ile sposobów można powiedzieć, żeby dać ludziom jeszcze jedną szansę? Efekty specjalne w „Dniu,…” jak zwykle są dopracowane i, o dziwo, nie przytłaczają. Kulki wyglądają ładnie (te bez zwierzątek w środku). Można powiedzieć, że to właśnie efekty rekompensują straty filmu w innych dziedzinach.

Chciałbym w zakończeniu napisać coś sensownego, ale jakoś nie potrafię. Może dlatego, że miałem wrażenie, że reżyser Scott Derrickson leci ze mną w kulki. Może to dlatego, że film zdenerwował mnie do tego stopnia, że wyszedłem jakiś czas przed końcem? Ponoć dobrze zrobiłem, bo słyszałem, że zakończenie jeszcze pogłębiłoby moją rozpacz nad źle wydanymi 15 złotymi. Przeczytałem gdzieś, że ten „Dzień,…” jest remake’m filmu z lat ’50. Może kiedyś po niego sięgnę, jeśli uda mi się go znaleźć. Dodam jeszcze, że po seansie „Dnia,…” długo nie sięgnę na półkę z filmami katastroficznymi. Dam nieco odetchnąć pewnie mocno już zmęczonym barkom amerykańskiego społeczeństwa, które już tyle razy musiało udźwignąć ciężar ratowania Ziemi od zagłady… Twórczości Scotta Derricksona wcześniej nie znałem, ale teraz już wiem, że bedę ją omijał szerokim łukiem… A mogłem iść na „Ile waży koń trojański?”…